מרים בלייפהיים, חנה בדרך

מרים מספרת על מחנה העקורים בלייפהיים. אנחנו יודעים שתקוותה שסבתא רבקה תסדר להם ניירות עלייה נכזבה, והן ניסו להעפיל ארצה ונתקעו בקפריסין.

תרגום

נאוה ליטבק, בעריכתי

יום שישי 15/3/1946

ריבה’לה היקרה,

אני כותבת לך את מכתבי הקצר בשעה שאני עומדת על המשמר. נדמה לי שמה שלא תביני יספר לך החבר שימסור לך את המכתב קצת ביתר דיוק.

ריבה’לה היקרה, מה נשמע אצלך. מה שלום וולוול ובנך היקר ישראליקל. כפי שכבר שמעת מן הסתם על החדשות שקרו לנו ובכלל על כל המשפחה, כפי שאת יודעת מכל משפחתנו נשארו: חנה’לה, הירשל, אני, אמא, האחים של אבי, ואשתו של דוד שרה’לה. אני נמצאת באזור האמריקאי בעיירה גרמנית נדחת שנקראת “לייפהיים”. חנה’לה, הירשל’ה ושרה’לה בדרך אלינו. קיבלתי דרישת שלום שהם כבר עזבו את פולין. אנחנו מחכים ומצפים לרגע שתשלחו לנו ניירות ל”עליה” ואם לא, נצטרך לשבת זמן רב יותר על אדמת גרמניה המקוללת והספוגה בדם, באזור האמריקאי.

אני נמצאת כבר 7 חדשים בקיבוץ “דרור”. החיים אצלנו מאד שמחים. ריבה’לה, אני קצת כועסת עלייך כי כבר שלחתי לך 12 מכתבים במשך שלושת החדשים האחרונים אבל לא קיבלתי תשובה. החבר שלום כבר ימסור לך קצת ביתר דיוק על אמא, עלי ועל חיי הקיבוץ שלנו. אני שולחת לך את תמונתי.

ריבה’לה, אני מבקשת אותך לכתוב כמה שיותר ולהתעניין ב”תעודות עליה” בשבילנו. אני מקווה שעם התנהלות [נכונה] ובעזרת מכרים וחברים אחרים תוכלי להשיג זאת. אני שולחת דרישת שלום ומנשקת את כל המכרים והחברים. אני מנשקת ושולחת דרישת שלום לך, לבעלך ולבנך האהוב מאות פעמים. אני מקווה שאת תסדרי לי את זה.

דרישות שלום ונשיקות מיוחדות שולחת אמי לכולם. אני מסיימת את המכתב בגלל שהרדיו מנגן. בת הדוד שלך: מרים אייזנפלד. את הכתובת חזרה תעתיקי מהמעטפה. שלום! להתראות!!!

מקור

פֿרײַטיק 15/31946

טײַערע ריבעלע,
שטײַענדיק אויף שמירה שרײַב איך דיר מײַן קורצן בריוו
וואׇס עס דוכט מיר אַז וואׇס דו וועסט אין אים ניט
דערגיין וועסט דיר דער חבר וואׇס וועסט דיר איבערגעבן דעם
בריוו דערציילן דאׇס ניט פֿערשטאנענע און אַ ביסל גענויער.
טײַערע ריבעלע וואׇס הערט זיך בײַ דיר. וואׇס מאַכט וועלוול
און דײַן טײַערע זונעלע ישראליקל. ווי דו האׇסט שוין מינהסתם
געהערט וועגן די נײַס וואׇס מיט אונדז האׇט פּאַסירט,
און בכלל מיט דער גאַנצער משפחה ווי דו ווייסט אַז פֿון
אונדזער גאַנצער משפחה זײַנען געבליבן: חנעלע, הירשעל,
איך, די מאמע און מײַן טאַטנס ברודערס, דודס פֿרוי
שרעלע. איך געפֿין זיך אויף דער אַמעריקאַנער זאׇנע
אין דײַטש פֿאַרוואׇרפֿן שטעטל וואׇס הייסט “לײַפֿהיים”.
חנעלע, הירשעלע און שרעלע זײַנען אויפֿן וועג צו אונדז.
איך האׇב געהאַט אַ גרוס אַז זיי האׇבן שוין
פֿאַרלאׇזן פּוילן. מיר וואַרטן און קוקן אויס אויף דער מינוט
וואׇס איר וועט שיקן אונדז פּאַפּירן צו אַן “עליה” און
אויב נישט ווט אונדז “אויסקומען לענגער זיצן
אויף דער פֿאַרשאׇלטענער און אׇנגעזאַפּט מיט
בלוט, אויף דער אַמעריקאַנער זאׇנע אויף דער דײַטשישער ערד.
איך געפֿין זיך שוין 7 מאׇנאַט אין קיבוץ “דרור”. דער לעבן
איז זייער פֿריילעך בײַ אונדז.
ריבעלע, איך בין אויף דיר אַ ביסל אין קאַס ווײַל כ’האׇב
שוין געשיקט דיר 12 בריוו דורך די לעצטע 3 מאׇנאַט
נאׇר קיין ענטפֿער האׇב איך ניט באַקומען. דער חבר
שלום וועט דיר שוין איבערגעבן מינדליך גענויער וועגן
די מאַמען מיר און אונדזער קיבוצישן לעבן.
איך שיק דיר מײַן בילד.
ריוועלע, איך בעט דיר וואׇס מער צו שרײַבן און פֿאַרראינטערעסירן

זיך מיט די “תעודות עליה” פַֿאר אונדז. איך האׇלף
אַז מיט פֿירונס און אַנדערע בעקאַנטע און פרײַנט
וועסטו דאׇס קענען דערגרייכן. איך גריס און קוש אַלע
בקאנטע און פרײַנט, איך קוש און גריס דיר, דײַן מאַן,
און דײַן באַליבט זונעלע טויזנטע מאׇל.
איך האׇף אַז דו וועסט עס מיר ערליידיקן.
בעזונדערע גרוסן און קושן שיקט מײַן מאַמע
פֿאַר אַלעמען. דעם בריוו ענדיק איך צוליבן שפּילן
פֿון ראַדיאׇ.

דײַן קוזינע: מרים אייזנפֿלד.
דעם צוריק אַדרעס וועסטו איבערשרײַבן
פֿון קאׇנווערט. שלום! להתראות!!!