ורסס 1947-01-20

תרגום: נאוה ליטבק, בעריכתי

ירושלים 20/1/47

רבקה,

המכתב שלך מונח אצלי כבר זמן ניכר, ואני מתכוון לשלוח לך תשובה מדויקת, אך אני רואה שמהכוונה שלי לא יצא שום דבר ממשי, אז אני כותב לך בינתיים כמה מילים על רגל אחת.

בימים אלו חזרתי מחיפה והייתי עסוק מאד (כמובן שבדוקטורט שלי, שהאנושות המתורבתת מצפה לו במתח כבר לא מעט שנים), אך אני מאמין שהפעם כבר רואים את ההתחלה של הסוף. בתי הקטנה שעליה את שואלת מאד מוצלחת (אומרים שהיא לא דומה לאביה). לאחרונה היה חידוש חשוב בפגישות שלנו. יש לי חברים טובים שגרים בחדרה ואני בא אליהם כל פעם לכמה ימים ומבלה שם ביחד עם הבת – הימים האלו הם ממש חג בשביל שנינו וחבל שהם עוברים מהר.

אני מניח שאוכל לנשום בחופשיות רק בסביבות פורים. אך אולי יעלה בידי לקפוץ לביקור עוד קודם לכן בתל-אביב.

דרישות שלום חמות

מולקה

מקור

ירושלים 20/1/47
רבקה,
דײַן בריוו ליגט שוין בײַ מיר אַ היבש1 ביסל צײַט,
און כ’קלײַב זיך דיר שרײַבן אַ גענויען ענטפֿער נאׇר
איך זע אַז פֿון דאׇס קלײַבעניש וועט קיין ממשותדיקס
ניט אַרויסקומען שרײַב איך דיר דערווײַל אַ פּאׇר
ווערטער אויף אײַן פֿוס. כ’בין די טעג צוריקגעקומען
פֿון חיפה, און בין שטאַרק פֿאַרנומען (פאַרשטייט
זיך מיט מײַן דאׇקטאׇראַט, אויף וועלכן די
ציוויליזירטע מענטשהײַט קוקט שוין אַרויס
געשפּאַנטערהייט אַ שפּאׇר ביסל יאׇרן). נאׇר איך
גלויב אַז דאׇס מאׇל זעט מען שוין אַרויס אַן
אׇנהויב פֿון סוף.
מײַן טעכטערל אויף וועלכער דו פֿרעגסט זיך
נאׇך איז זייער געראׇטן (מען זאׇגט אַז ניט אין
איר טאַטן). לעצטנס איז געווען אַ וויכטיקע נײַס אין
אונדזערע באַגעגענישן. איך האׇב גוטע פֿרײַנט , וואׇס
וואוינען2 איצט אין חדרה און כ’קום צו זיי
יעדער מאׇל אויף עטלעכע טעג און פֿאַרברענג
צוזאַמען מיט דער טאׇכטער – די טעג זײַנען פֿאַר
אונדז ביידן ממש אַ יום-טוב און אַ שאׇד וואׇס
זיי פֿאַרשווינדן שנעל.
איך רעכן אַז פֿרײַער אׇפּאׇטעמען וועל איך קענען
ערשט אַרום פּורים-צײַט. נאׇר אפשר וועט זיך
מיר אײַנגעבן אַראׇפּכאַפּן נאׇך פֿריער אין תל-אביב.
מיט הערצלעכע גרוסן – מולקע.